Shiba (zwana także shiba inu) to najprawdopodobniej najstarsza japońska rasa psów. Cechuje się gęstym futrem i pogodnym usposobieniem. Początkowo była używana do pomocy w polowaniach na nieduże i średnie ssaki oraz ptaki.
Shiba jest jedną z sześciu ras japońskich, należącą do szpiców i psów w typie pierwotnym. Jej początki datuje się na 7. tysiąclecie p.n.e. Pierwotnie istniały trzy odmiany shib, pochodzące z różnych regionów: shinshu shiba, mino shiba i sanin shiba. Ostatnie dwie wyginęły podczas I wojny światowej, przetrwało trochę przedstawicieli shinsu shiba. W 1928 roku odbyła się pierwsza wystawa ras japońskich. W 1937 roku shiby oficjalnie ogłoszono pomnikiem przyrody”. Do Polski pierwszy pies tej rasy trafił w 1992 roku. Rok później pojawiła się suczka. W 1995 pojawił się w Polsce pierwszy miot tej rasy.
Psy shiba są inteligentne, sprytne, uparte i silne. Ich wychowanie wymaga niemałej dyscypliny i konsekwencji, wiedzy oraz cierpliwości. Przy pierwszych kontaktach z człowiekiem shiba zachowuje dystans, ale z upływem czasu silnie przywiązuje się do opiekuna, choć tego nie okazuje. Jest pełna energii i chętna do zabawy, choć jednocześnie w domu raczej cicha i niekłopotliwa. Bardzo często stara się zdominować psy tej samej płci, a nawet wdaje się z nimi w konflikty. Jest zwinna, szybka, wytrwała i odważna. Dobrze zapewnić jej bezpieczny, ogrodzony teren na zewnątrz, a na spacerze trzymać ją na smyczy.
Wzorzec rasy.
- Wielkość: psy ok. 40 cm, suki – 37 cm; waga niesprecyzowana we wzorcu: psy 9-14 kg, suki 8-13 kg.
- Głowa: szeroka, okrągła, ze stosunkowo wysokim czołem.
- Uszy: wysoko postawione, małe, trójkątne, nastawione do przodu.
- Oczy: małe, lekko skośne, ciemnobrązowe.
- Łapy: proste, silne, dobrze rozwinięte.
- Sierść: dwuwarstwowa: krótki i gruby podszerstek oraz dłuższy włos okrywowy, odstający pod kątem ok. 45 st., zróżnicowanej długości.
- Maść: złota, sezamowa (złota z czarnym nalotem) i czarna podpalana; zawsze powinny występować znaczenia zwane „urajiro” – rozjaśniona do bieli sierść na boku kufy i policzkach, pod brodą, na szyi, piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie nóg; białe znaczenia na łapach i na końcu ogona są niepożądane.
Shiba (shiba inu) jest rasą zdrową, odporną i długowieczną. Posiada jednak genetyczne uwarunkowania do chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki czy jaskra. Psy tej rasy chorują także na niedoczynność tarczycy. Posiadają również skłonność do alergii, która często objawia się zapaleniem ucha, grzybicą i świądem skóry.
Shiba nie jest wymagająca pod względem karmienia – może jeść zarówno dobrej jakości karmę, jak i posiłki przygotowywane w domu. Psy Shiba czasami bywają wybredne i bardzo trudno je skłonić do zjedzenia pokarmu, który im nie smakuje. W przypadku pojawienia się u psa alergii należy skonsultować się z lekarzem weterynarii lub dietetykiem weterynaryjnym – może okazać się konieczne przejście na dietę monobiałkową, karmę bezzbożową lub samodzielne przygotowywanie pokarmu ze starannie dobranych składników.
Nieprzywykła do zabiegów kosmetycznych shiba może stawiać silny opór, dlatego trzeba od szczeniaka przyzwyczajać ją do tych czynności. Psy te nie znoszą kąpieli, na szczęście ich gęste, sterczące futro chroni skórę przed zabrudzeniami. Pod względem higieny shiba przypomina kota – potrafi wylizywać sierść godzinami. Najważniejszym zabiegiem pielęgnacji jest więc czesanie, by pozbyć się zabrudzeń i kurzu. Zanim do niego przystąpimy, należy spryskać sierść odżywką antystatyczną. W okresach linienia shiby wymagają częstszego czesania, nawet 2 razy dziennie.
Shiba jest najmniejszą z ras japońskich. Na początku hodowano je jako psy myśliwskie na dziki, ptactwo, a nawet niedźwiedzie. Obecnie to jedna z najpopularniejszych ras towarzyszących w Japonii. Gama dźwięków jakie wydaje shiba jest duża: od szczeków, pisków i pomruków aż do charakterystycznego ,,jodłowania”.
